पावसाळा सुरु झाला अनेक गोष्टींचे बेत तयार होऊ लागतात. शाळेला मिळणाऱ्या सुट्ट्यांमध्ये हमखास एखादी तरी पिकनिक किंवा वर्षासहल व्हावी अशी आम्हा मुलांची इच्छा असते. शाळेच्या खिडकीतून ढगाळलेले वातावरण पाहता मन आपसूक एक भन्नाट सहलीची कल्पना करायला लागते. शाळेतील ही कुजबुज घरी आई बाबांना सांगितली की त्यांच्याकडून परवानगी मिळेपर्यंत मनात धाकधूक असते. अशाच एका सहलीत औरंगाबादच्या प्रसिद्ध अजिंठा वेरूळच्या प्रसिद्ध लेणी पहायला गेलो होतो. औरंगाबाद जिल्ह्यात या लेण्या आहेत. शाळेतून भल्या पहाटे निघालेली ही सहल अविस्मरणीय होती. मुंबई सोडताच लागणारी हिरवीगार झाडे, कधी रिमझिम तर कधी धो धो कोसळणारा पाऊस नयनरम्य दिसत होता. सहलीच्या बसमध्ये बसलेले सगळे विद्यार्थी आणि शिक्षक यांच्यातील मजा मस्ती खूप धमाल उडवून देणारी होती. सर्व मित्रांनी आणलेला खाऊ पिकनिकची लज्जत अधिक वाढवणारा होता. अशी वर्षांशील वर्षातून दोनदा काय अनेकदा व्हावी असेच अनेकदा मनात येत होते. अजिंठा वेरूळच्या लेण्या पाहून एक क्षण आम्ही मुले थबकलो. इतके सुंदर कोरीव काम, नाजूक मूर्ती अतिशय नयनरम्य होत्या. हे सुंदर काम पाहताना आमचा वेळ कुठे निघून जात असे ते कळायचे नाही. जेवणासाठी मुलांची बसलेली एकत्र पंगत, रात्रीचा कॅम्प फायर आमच्या नेहमी लक्षात राहील. दोन दिवस घर, अभ्यास, क्लास, आई बाबा, सगळं विसायला लावणारी अशी वर्षासहल माझी खूप प्रिय आहे.

(Essay On Picnic In Rainy Season In Marathi)

सहलीत सर्व गोष्टी एकट्याने केल्या असल्यामुळे त्याची सुद्धा गमंत वेगळीच होती. पिकनिक संपवून परतीचा प्रवास सुरु झाला आणि सगळ्यांचे चेहरे काहीसे हिरमुसले. इतके सुंदर ठिकाण सोडून जाण्याची तशी कोणाचीच इच्छा नव्हती. मात्र एक वेगळा अनुभव आणि बरेच किस्से सांगण्यासाठी आम्ही पार्ट जात आहोत.